De Vicar of Bray wordt op wikipedia omschreven als “a satirical description of an individual fundamentally changing his principles”, iemand die zo wendbaar is dat hij altijd overleeft. Hoe veranderlijk zijn omgeving ook is, hij past zich steeds aan en blijft overeind. Waar wij in Nederland onze premier ‘rubberen Rutte’ noemen, krijgt de premier van een Economist-columnist de naam Vicar of Bray:
“He likes to keep his options open. During one lecture on faith, he hedged his belief in God: 51% of him did, 49% did not. It is a tactic that has served him well for a decade.”
In de rubriek
Charlemagne wordt onze premier getypeerd. Hij voert de strijd van de zuinige vier aan tegen het plan om via een crisisfonds maar liefst €750 miljard aan steun te verlenen, deels via leningen, deels via giften. Samen met Zweden, Denemarken en Oostenrijk verzet Nederland zich tegen de giften. Nederland wil Zuid-Europa best financieel helpen, maar dan wel met leningen die tegen voorwaarden worden verstrekt.
Volgende week is een cruciale EU-top waarop wordt beslist hierover. In aanloop daar naartoe spreekt, luncht en dineert Rutte met zo'n beetje alle Europese leiders.
Volkskrant-correspondent Marc Peeperkorn:
“Eind juni ontving hij de Franse president Emmanuel Macron in Den Haag. Afgelopen maandag dineerde hij met EU-president Charles Michel. Woensdag overlegde hij (per video) met de premiers van Zweden en Denemarken en de Oostenrijkse kanselier – de ‘vrekkige vrienden’, zoals het clubje in Brussel worden genoemd. Vanavond is Rutte dus in Berlijn, vrijdagavond komt de Italiaanse premier Giuseppe Conte voor diner naar Den Haag, maandagmiddag de Spaanse premier Pedro Sánchez voor lunch en ’s avonds de Portugese premier António Costa voor een diner. En dat allemaal naast de bel-, mail- en appcontacten met andere leiders.”
Het plan voor dit fonds wordt gekoppeld aan de EU-begroting, dus de leiders schaken op beide borden tegelijkertijd. Rutte wil bijvoorbeeld de huidige korting op de begroting houden. Die wilde de Europese Commissie afschaffen nu de Britten en hun korting ook verdwijnen. Het lijkt erop dat Nederland dit misschien gedaan kan krijgen.
Uiteindelijk zal Rutte een compromis moeten sluiten, dat begrijpt hij als geen ander. Hij speelt dit spel misschien hard, maar de premier is nooit degene die Europese besluitvorming met een veto helemaal op slot gooit. De kunst zal zijn om een deal te sluiten waarbij Nederland voldoende binnenhaalt om mee thuis te kunnen komen en waarmee hij in Europa genoeg krediet houdt voor toekomstige samenwerking. Of, zoals The Economist
schrijft:
“Compromise on the recovery fund is inevitable. When it arrives, Mr Rutte’s depiction as the villain will be revoked in the eu at large. The trick will be to make sure it is not introduced at home.”
